سطح مشتری را کمربندهایی از ابرهای رنگی با رنگ های متفاوت فرا گرفته
به همین خاطر گاه آن را سیاره ی راه راه نیز می نامند.
نقطه دایره ای مشکی در تصویر؛ سایه ی یکی از قمرهای مشتری ست که بر سطح سیاره افتاده
درست مثل کسوف که سایه ی ماه بر روی زمین ما افتد.
لکه بزرگ سرخ روی سطح مشتری که به چشم مشتری معروف است در واقع تندباد شدیدی ست که بیش از ۳۰۰سال است که در جو مشتری دیده میشود.
این توفان که بیشتر از آمونیاک و ابرهای یخی بوجود آمده؛ ۳برابر قطر زمین است.
اندازه لکه را در تصویر با اندازه مشتری مقایسه کنید؛ حالا در کنار مشتری زمین ما را تصور کنید که یک سوم اندازه آن لکه است.
قطر سیاره مشتری بیش از ۱۱برابر قطر زمین است و در نزدیکترین حالت حدود ۶۳۰میلیون کیلومتر از ما فاصله دارد.
عکس از تلسکوپ فضایی هابل.
سیاره مشتری پنجمین سیاره منظومه شمسی؛ یک غول گازی ست یعنی بر خلاف زمین هیچ سطح جامدی ندارد و از گاز و مایع است.
در واقع مشتری توپ عظیمی از هیدروژن و هلیم است که در لایه های پایین تر به سبب فشار به مایع تبدیل شده اند و احتمالا هسته ای جامد دارد. دمای سطح آن منفی ۱۱۰درجه سانتیگراد است اما دما در هسته آن به ۳۰هزار درجه سانتیگراد میرسد.
بیش از ۱۳۰۰کره به اندازه زمین در مشتری جای میگیرد و جرمش ۳۱۸برابر زمین است.
نکته ی جالب اینجاست که با این حجم و جرم عظیم هر ۹ساعت و ۵۵دقیقه یک دور به دور خودش میچرخد. این مقدار را با چرخش ۲۴ساعته زمین مقایسه کنید.
سیاره مشتری حدود ۶۳۰میلیون کیلومتر از ما فاصله دارد و یعنی حدود ۱۶۰۰برابر نسبت به فاصله ماه از ما دورتر است.
این سیاره حدود هر ۱۲ سال زمینی یک دور به دور خورشید می زند. و ۶۳قمر به دور آن میچرخند.
در سطح مشتری همچنان که در عکس می بینید نوارهای روشن (منطقه ها) نواحی بالا آمدن گاز گرمتر در جو آن و نوارهای تیره (کمربندها) نواحی فرو رفتن گاز سرد هستند.
این نوارها نهرهای بادند که با سرعت بیش از ۶۰۰کیلومتر در ساعت بر خلاف جهت چرخش مشتری به دور خود حرکت می کنند.
احتمالا رنگ کمربندها به سبب ردپای گوگرد و ملکول های آلی ست.
عکس با دوربین موبایل از پشت لنز تلسکوپ آپوکرومات ۱۰۰میلی متر در پشت بام خانه مان.
کمربند قهوه ای رنگ مشتری در تصویر مشخص است آن را با تصویر تلسکوپ هابل مقایسه کنید.