دست های نیاز رو به آسمان ...

 

برای منجم ها؛ آسمان سنگ صبور خوبی ست برای دردودل کردن؛ 

چه رازی ست؛ نمیدانم ... اما اگر با تمام وجودت با او دردودل کنی؛ آسمان هم آرامش عجیبی به تو هدیه میکند؛ 

شاید مجنون هم این آرامش را درک کرده بود که شب هنگام با اشکهایش رو به آسمان نیایش میکرد... 

و نظامی چه زیبا سرود ... نیایش مجنون با سیاره ی زهره را ... 

مجنون ز سر نظاره سازی ... میکرد به چرخ حقه بازی 

بر زهره نظر گماشت اول ... گفت ای به تو بخت را معوّل 

ای زهره ی روشن شب افروز ... ای طالع دولت از تو پیروز 

ای مشعله ی نشاط جویان ... صاحب رصد سرودگویان 

ای در کف تو کلید هر کام ... در جرعه ی تو رحیق هر جام 

ای مُهر نگینِ تاجداری ... خاتونِ سرای کامکاری 

ای طیبتیِ لطیف رایان ... خلق تو عبیرِ عطر سایان 

لطفی کن از آن لطف که داری ... بگشای در امیدواری 

زآن یار که او دوای جان است ... بویی برسان که وقت آن است... 

. 

. 

. 

ستاره ی پرنوری که این شبها بعد از غروب خورشید در سمت غرب دیده می شود همان ستاره ی شامگاهی یعنی همان سیاره زهره است؛ اگر خواستی مثل مجنون با زهره درد و دل کنی بسم ا...