ضمیر مرجعش رو پیدا میکنه ...

 

توی این چند سال برای رصد این ور و اون ور زیاد رفتم؛ از کوهستان بگیر تا کویر؛ 

جاهای مختلف شمال کشور؛ کویر واقعا تاریک خراسان جنوبی(شهر سه قلعه و بخش دُرُح)؛ آباده ی شیراز؛ کوههای تفرش (اراک)؛ دشت مرنجاب (اصفهان) و از همه بیشتر کویر استان خودمون؛ میخواستیم ارمنستان هم بریم که نشد و بعضی جاهای دیگه که نمیشه اسمشو آوورد ...  

بیشتر رصد ها با بچه های گروه بودم و بعضی هاش هم تنها؛ 

این عکس امیر حسین ابوالفتح (عکاس حرفه ای نجوم) رو که دیدم یاد تنهایی های خودم افتادم توی شبهای رصدی؛ چی میشد خدا این تنهایی رو نمی آفرید ...

من هم میتونم شبیه این عکسو بگیرم و دستمو اشاره کنم به سمت مرکز کهکشان راه شیری ولی ...

دوباره حس شاعرانه ام گل کرد؛ از بس دیوان حافظ خوندم جز غزل؛ مدل دیگه ای نمیتونم شعر بگم؛ سبک شعرام هم به سبک همون حافظ خدابیامرزه (روحش شاد) البته اگه بشه اسمشو شعر گذاشت: 

چون شمع شدی دور تو پروانه شدم باز / چون غنچه شدی بلبل مستانه شدم باز 

دریاست خروشان و تویی ساحل آرام / چون قایق حیران شده ویرانه شدم باز 

از لیلی بی نام و نشان نیست نشانی / چون گمشده در شهر تو بیگانه شدم باز 

آن سان که شدم پر دلم از روح تنفر / از عشق تو طاق در ایوانه شدم باز 

چون مثل کبوتر به سر بام نشستم / اما تو رماندی منو بی خانه شدم باز 

ای کاش کمی درک کنی حال دلم را / دلداده و مستانه و میخانه شدم باز 

ای کاش بفهمی که بسی جای تو خالی ست / بی خانه و بی دانه و بی جامه شدم باز 

تنهایم و در ظلمت شب بند و گرفتار / مجنون شده ی لیلی و دیوانه شدم باز...